مثلاً من دیگر ترسی از افتادن ندارم

زندگی لجنی را آدم یاد که بگیرد هر بار سقوط از کوه برایش دلشورهء این را به همراه دارد که آیا این بار هم زیر فلان درخت می افتم ؟

باز طاقباز می افتم و به آسمان نگاه می کنم و فکر می کنم که چطور اینبار هم من ، لجن و آسمان در یک راستا قرار گرفتیم .. وقتی می فهمم نتیجهء تکراری اینبار از چه داستانی بدست آمده ، آسوده خودم را بیرون می کشم ، دوباره از کوه بالا میروم...

من دوست دارم این بازی را که خودم و جهنم و بهشت را یکجا دارد. برعکس مغازه ای که رویش نوشته بود " پرنده - قفس - دانه " ؛ انگار که کیت اسارت ساخته باشند ...

ترکیبی از ماجرای سیزیف و fight club است شرح هر قسمتِ آخر داستان، که آدم فکر می کند تخته سنگ را به بالای کوه هل می دهد اما تنها چیزی که به بالا می غلتد خود آدم است بدست خودش و در راه بستگی دارد که سر آدم به سنگ جدیدی بخورد یا نه ، که باقی راه را فکر های تازه بکند یا نه !